غـرقِ حـمـاسه است طلـوعِ پگاه تو            خـورشـید می‌دمد ز تمـاشـای ماه تو

دلـتـنـگ مـی‌شـویـم بـرای پـیـامـبـر            وقـتی كه نـیـست آیهٔ فـجـر نـگـاه تو

با اشک‌های خویش فرستاده‌ام تو را            آبـی نـبـود تـا كه بـپـاشـم بـه راه تـو

جایی برای بوسه به جسمت نمانده است            از بس که تیر، خیمه زده در پناه تو

صـبـح آشـنـای مـدّ اذان تو بـوده‌ایـم            حــالا بــریــده بـریــده‌سـت آهِ تــو؟!